කමත් කවි (Kamath kavi)

ගොනුගෙ පයේ රනෙන්                         විල්ල
අපේ පයේ රිදී                                       විල්ල
කමත වටේ කර                                කැවිල්ල
උනා වරෙන් බැත                               වළල්ල

ගොනා නිකම් බකරි                                බතා
උගෙ කන්වැල් වෙහෙර                           වතා
වෙහෙර සතක උස                               මහතා
එපමණ උස බැත                                 දෙවතා

බුදුන් වඩින                                  වේලාවයි
කිරි උතුරන                                 වේලාවයි
කොළ මඩවන                             වේලාවයි
කමත පිරෙන                              වේලාවයි

ඉත්ත රුදාවයි                            නොසිතන්
පත්ත රුදාවයි                            නොසිතන්
දැත්ත අතින් තොර                     නොකරන්
මුත්තා ගෙන වැඩ                          බෝවන්

උපදේශ කවි

නහින දෙහින කාලෙට පින් කෙරුම       යුත
වහින කලට කූරින් විල් වලින්                එත
බහින දියෙන් දෝතක් මුත් ගතොත්       ඇත 
පනින රිළවුන්ට ඉනිමං කමක්              නැත

රන් විමනේ සිටි මුත් දුක නැති              වෙද්ද
පැණි මීයේ කෑ මුත් බඩ ගිනි                 නැද්ද
මිණි බරණින් සෑදු මුත් ගත             නොදිරද්ද
පැණි වරකා ගසටත් හෙණ             නොවදිද්ද

අඳුරු කරුවලේ පඳුරට මුවා                     වෙලා
විදුලිය එළිය දැක ගිනිහුල දියේ                හෙලා
අනුන් ලියන් දැක තම ලියට තල                තලා
දුවන මුවන් දැක නොදමන් නෙලුව             පලා

තේරවිලි කවි (Therawili Kavi)

මොණරෙක් සිටියි දස අත පිල්               විදාගෙන
කෙනෙක් සිටියි කඳ මැද්දෙන්               බදාගෙන
ගෙඩි කති ලෙලි නොකති හැමදෙන     බෙදාගෙන
මෙතුන් පදේ තෝරා අවසන්                   නැණින

දස අත පලය කීවේ රඹ ගසය                      මලේ
කඳ මැද බදා ඉන්නේ රඹ කැනය                 මලේ
ලෙල්ල හැර කෙසෙල් ගෙඩි හැම කනවා  බොලේ
මෙතුන් පදේ තේරුවෙ නැණයන්ය             මලේ

ගසට නමකි මල පිපුණම වෙන                              නමකී
ගැටයට නමකි ලොකු වෙනකොට වෙන                 නමකී
ගෙඩියට නමකි ගෙඩි ඉදුනම වෙන                         නමකී
මෙතුන් පදේ තෝරාලා කියන්                                  සකී

ගසට කොස් කියයි මල නම් පනා                    නොවේදෝ
ගැටයට පොළොස් ලොකු වෙනකොට නිකිණි  නොවේදෝ
ගෙඩියට කොස් ඉදුනම වරක                         නොවේදෝ
මෙතුන් පදේ තේරුවෙ මෙලෙස                     නොවේදෝ

දාර දෙකයි එක නම මුල් කර                 තැනුවා
පාර තිහක් ගැසුවට බියකුත්                   නැතුවා
කොන් සතරයි කණු සතරයි ගෙට            ඇතුවා
තෝරා කියන් ඊයේ මගදී                         දුටුවා

දාර දෙකයි එක මැද එක                      ගැවසීය
වට පිට යන කලට කණු සතරෙන්              යාය
ගෙට වැඩි කලට කිසි බියකුත්             නැතුවාය
මේ නම් ඉතින් කවුරුත් නොව              ඉබ්බාය